Sade Panda

Bataklığımdan kurtulunca bir yıl tanıdım kendime. Kendimi tanımak için bir yıl. Çünkü artık uyanıp, bişeyler yapıp uyuyakalan insanı çok tanımıyor gibiydim. Beni bataklığa bağlayan bütün ipler çözüldükten sonra eve geldim, muzaffer edasıyla değil, her zamanki yabancı edasıyla. İzledim ve ağladım daha önceden de izlediğimi, ne anlattığını anlamadığımı.

Sonra aileden haber geldi, hadi kutlayalım dedi. Ailenin değeri arkadaşlardan yenen kazıklardan sonra anlaşılıyormuş-ama hep mi böyle olmak zorunda? Hazırlanırken o muzaffer mutluluk geldi buldu beni, unutmuyorum o anı, çok önemli biriyle ilk defa karşılaşmışım gibi.

Sayaç başladı, bir yıl, uzun. Kendimi çözerim yanına hayatı bile çözerim gibi geldi. Dertlere deva olurum gibi. Denge şaştı, içimdekini tanıyayım derken dışımdaki garipleşti. Dışımı çözdüm(fazla hızlı!) yataklar batmaya başladı, bu dünyada rahata bi daha hiç kavuşamayacakmışım gibi geldi. Ama geçti. Öğrendim, sadeleştim, nefes aldım. Ama kendimi çözemedim, öyle bir düğüm ki birini çözdüm diye düşündüğün anda üç beş başka düğüm daha!

Derine dalmış olmalıyım ki insanları unutmuşum. Otobüste nereden tutunuyorduk, insanlara nasıl bakıyorduk, reklamlar ne düşünmemizi istiyorlardı? Zaten beceremezdim ama becerir gibi davranmayı da unutmuşum kolayca, ah.

Sayacın ortalarında kendimi tamamen çözemeyeceğimi anlamıştım ama yine de bir umut yok değildi. INTJ, cevaplardan sadece biri.

‘Artık kızım boş oturuyor demek istemiyorum standart bir sürece gir!’ dediler, az sonra dedim peki dedim. Başta huzuruma çomak sokuyorlar gibi geldi ama şimdi ‘iyi ki’. Çalıştım ben de. Limitin 24 saat olduğu çılgın bir macerada savaştım. İndim çıktım boğuldum düştüm ama tatlı bir son ile bağladım(sonucu henüz bilmesem de). Son gün geldiğinde güzel uyanmak istedim başka bir şey değil. Sınav güzel geçsin değil, gün güzel olsun. Oldu da, elhamdülillah 🙂

Sayacın uzatılmış sonunun son döneminde, anladım. Çözmem gerekmiyor, hayatın ipini, kendimi. Sadece bir hedef belirleyip koşmak bize düşen. Durup dinlenirken bile başka bir yoldan aynı hedefe koşmak hep koşmak hep ilerlemek. Ruhun izini bırakmalı bu yollarda. Arkana döndüğünde senin geçmişine takılıp kalmışlara el vermen gerek, geri adım atmak değil bu. Affetmek ve devam etmek gerek, kırıldığını söylersen incinir diye düşündüğünü bile geride bırakmak.

Ve bir süre susmak,

Bu dönemde bana bir noktacık olsun yardım etmiş herkese teşekkürü borç bilirim, teşekkür ederim!