Bu blog bir çocuk olsa bakımsızlıktan gitmişti çoktan. Bu blog iyi ki bir çocuk değil.
Bu blog bir orman- hiç beklemediğim hayallerim gerçek olurken dinlendiğim, hiç düşünmediğim dertler kafamı kurcalarken ruhumu hafifleten az ağaçlı az fidanlı ama yumuşak bir orman- veya potansiyel orman.
Yaşadığım yerde somut ağaçlar artık nefes alamazken, kuşları besleyemezken fikir ağaçları nasıl yaşasın, büyüsün, serpilsin?
Allah’ın kölesi zaman gösterecek bütün cevapları, vakti gelince.
Sade Panda 